ترامپ که بار دیگر چین را به ستون کارزار تبلیغاتی خود تبدیل کرده است، بارها ادعا کرده که رویکرد او سختتر از رویکرد رقیب خود است که پکن را نگران ساخته است. او جنگ تجاری پرهزینهای را علیه چین بهراه انداخته، صنعت فناوری روبهرشد و روزافزون این کشور را هدف گرفته و بارها این کشور را بهخاطر گسترش کرونا مقصر معرفی کرده است. ترامپ همچنین موجب دوری و جدایی رهبران اروپایی و آسیایی شده و اشتیاق خود برای حاکمکردن نگرانیهای امنیتی خود برای رسیدن به توافق با دیگران را نشان داده است. به تعبیر دیگر، ترامپ اولویتهای کشورش را در صدر نگرانیهای خود نشانده و به خواستهها یا نگرانیهای دیگر کشورها بیتوجهی میکند و همین موجب دوری رهبران دیگر کشورها از او و از کشورش شده است. نمونه آن رفتارهای ترامپ در قبال تیکتاک است که با صدور فرمانی آن را تحتفشار قرار میدهد و باردیگر اجازه میدهد که به فعالیت در آمریکا ادامه دهد.
در چین هم برخی «بازها» هستند که در حقیقت معتقدند استراتژی «اولآمریکا»ی ترامپ بهنفع چین تمام شده است چراکه موجب کاهش رهبری آمریکا در جهان شده است. مسالهای که چند ماهی است ورد زبانها شده و حالتی تمسخرگونه دارد، این عبارت است: «ترامپ کشورساز.» این لقبی که به او دادهاند نشان میدهد که وی بیش از آنکه موجب بزرگترشدن آمریکا شود، زمینهساز بزرگتر شدن چین شده است. با این حال، مقامهای چینی در انظار عمومی جانب هیچیک را نگرفته و در مورد رویکرد آنها هم هیچ اظهارنظری نکردهاند. «کوی تیانکای»، سفیر چین در آمریکا و دیگر مقامها هم این ادعاها را رد کردهاند که پکن به دنبال اعمال نفوذ یا مداخله در انتخابات آمریکاست. با این حال، بسیاری از همین مقامها این ایده را پذیرفتهاند که چین به احتمال زیاد با محیط سیاسی دشوارتری در ایالاتمتحده مواجه میشود، صرفنظر از اینکه چهکسی برنده شود. رهبری پکن اکنون دریافته که هم دموکراتها و هم جمهوریخواهان هدفشان محدودیت بیشتر چین است. به گفته تحلیلگران، این امر چالشی در برابر جاهطلبیهای رهبر چین برای توسعه قدرت اقتصادی و ژئوپلیتیک بهوجود میآورد.
«مایرز- هرناندز» در ادامه گزارش خود مینویسند: بایدن برای رهبران چین از جمله «شی» غریبه نیست. او بهعنوان سناتور نقش مهمی در دستیابی چین در سال ۲۰۰۱ به سازمان تجارتجهانی ایفا کرد؛ مسالهای که ترامپ بارها از آن برای حمله به بایدن استفاده کرده است. نظام رهبری چین، به بایدن از طریق تجربهاش در دولت اوباما مینگرد آنگاه که روابط دو کشور در دوران سلف «شی» یعنی هوجین تائو هم با محدودیتهایی مواجه شد. این مناقشات بر محور جاسوسی سایبری و ساخت و سازهای نظامی در دریای چین جنوبی متمرکز بود. اوباما امیدوار بود که در حوزههای دیگر به پیشرفتهایی دست یابد از جمله مباحث مربوط به تغییرات آب و هوایی و محدودکردن جاهطلبیهای هستهای کرهشمالی و برخی مسائل منطقهای که چین هم بهنوعی در آن ذینفع است. اوباما به بایدن - معاون ریاستجمهوری- نقش «ارتقابخشی» به «شی» را داد که در آن زمان اصطلاحا «رهبر در انتظار» چین بود. بایدن در سال ۲۰۱۳ طی دیداری از چین با «شی» همکاری کرد تا تنشهای نظامی دو کشور فروکش کند و به او در مورد اخراج روزنامهنگاران آمریکایی مستقر در پکن هشدار داد. «شی» که در «سالن بزرگ خلق» در پکن ایستاده بود، بایدن را «دوست قدیمیام» نامید. با این حال، لحن بایدن در کارزار انتخاباتیاش تغییر چشمگیری کرده است و وعده سختگیری در برابر چین را داده است. این در حالی است که ظاهرا در دو حزب تغییراتی نسبت به چین در سالهای اخیر مشاهده شده است. هفته گذشته او چین را «رقیب جدی» اما نه «مخالف جدی» نامید؛ عبارتی که برای توصیف روسیه هم بهکار گرفته است.