به نوشته نیویورکتایمز، مشکل برای نیروی هوایی افغانستان بهویژه «حاد» است. ناوگان کوچک اما حرفهای نهتنها پشتیبانی هوایی از نیروهای محاصره شده ارائه میدهد؛ بلکه برای تامین و تخلیه صدها پاسگاه و پایگاه در سراسر کشور حیاتی است؛ خط به سرعت در حال آب رفتن که سرزمین تحت کنترل دولت را از سرزمین تحت کنترل طالبان جدا میسازد. خلبانان افغان با کاهش توانایی شان در حفظ هواپیماهای خود (که بر فراز سرزمین طالبان پرواز میکنند) درمییابند که شرایط هواپیماهایشان پس از بازگشت - همانند موفقیت ماموریت آنها - دلهره آور است. یک خلبان افغان اندکی پیش از پرواز برای کمک به نیروهای محاصره شده افغان گفت، «مشکلات زیادی» در نیروهای هوایی افغانستان وجود دارد و این نیرو نیازمند «حمایت آمریکاست».هلیکوپتر این خلبان با گلوله باران طالبان متحمل خسارت شد و چیزی نمانده بود که با پرتاب موشک ازسوی طالبان از میان برود، اما شانس آورد و زنده ماند. دستور پنتاگون برای آموزش، مشاوره و کمک به نیروی هوایی افغانستان- که به TAAC-Air معروف است- در ماه ژانویه به این نتیجه رسید که هیچ هواپیمای افغانی در غیاب پشتیبانی پیمانکاران اندکی بیش از چند ماه نمیتواند بهعنوان نیروی رزمی موثر عمل کند و پس از آن در عمل این هواپیما بیاثر خواهد شد. ژنرال «کنت. اف. مک کنزی جونیور»، رییس فرماندهی مرکزی پنتاگون که بر افغانستان نظارت دارد، در ماه آوریل به کمیته سنا در واشنگتن گفت: «من نگران توانایی ارتش افغانستان برای حفظ و بقای خود پس از خروج مان هستم.
نگران توانایی نیروی هوایی افغانستان برای پرواز بهویژه پس از برچیده شدن پشتیبانی مان از آن هواپیماها هستم». این موضوع در مرکز ثقل بحثهای پر پیچ و خم مقامهای دولت بایدن قرار دارد که سعی دارند راهحلهای بیشماری را در رابطه با تصمیم بایدن برای خروج همه نیروهای آمریکایی - و پیمانکارانی که آنها را پشتیبانی میکنند - از افغانستان بیابند. انتظار میرود بحث خروج تا اوایل یا اواسط ژوئیه تکمیل شود. «نف- کوپر- اشمیت» در بخش دیگری از گزارش خود نوشتند، مقامهای پنتاگون میگویند که یک راهحل محتمل انتقال و واگذاری قراردادها به شرکتهای خصوصی است که اکنون هزینه شان ازسوی ایالاتمتحده به دولت افغانستان پرداخت میشود.